Beetje verdrietig......

Gisteren ben ik een dagje bij mijn zus en bij mijn ouders geweest. Erg gezellig, lekker blijkletsen, goede dingen horen (zoals dat mijn moeder geen huidkanker heeft! JOEPIE!!!!! ze had een plekje in haar gezicht die ze had laten onder zoeken) Maar jammer genoeg hebben we ook minder goed nieuws gehoord. Met mijn oma van 92 jaar gaat het niet zo goed. 7 Jaar geleden is mijn opa overleden en oma mist hem elke dag nog, wat natuurlijk logisch is. Alleen merk je met de jaren dat ook zij achteruit gaat. Ze herkende al een lange tijd niet iedereen meer. Ook logisch, ze is ook al 92! Maar nu heeft ze mijn tante, die elke dag komt, ook al niet herkend! En valt ze zoveel, heeft ze een ontsteking in haar knie en zit om dit alles onder de blauwe plekken. Sommigen van jullie zullen wel denken: Oh dit is allemaal toch niet zo erg. Maar ze had nooti iets. Is in korte tijd dus erg achteruit gegaan. Ze moet nu 24 uur iemand aan haar zij hebben omdat ze niet mag lopen. Mijn moeder, oom en tantes zijn dagelijks bij haar om haar bij te staan en gisteren hebben we te horen gekregen dat we ons toch moeten voorbereiden dat het wel eens snel nog slechter kan gaan.

Het klinkt misschien stom, maar hoeveel ik ook van mijn omaatje hou, ik hoop dat ze snel naar mijn opa in de hemel mag gaan. Het is namelijk haar grootste wens. Ze is altijd een sterke vrouw geweest en heeft nu goed door dat het niet meer gaat. Ze hoopt dus ook dat enig lijden haar bespaard mag blijven. En dat hoop ik ook.......hoeveel ik haar ook zal missen, mijn favoriete omaatje.................